Technologia budowy domów wielorodzinnych z betonowych prefabrykatów narodziła się przed wojną na zachodzie Europy, ale mocno kojarzy się z powojennym blokiem wschodnim. Wiele wskazuje na to, że pierwsze w Polsce, prototypowe bloki wykorzystujące podobne rozwiązanie znajdują się właśnie na Łazarzu. Dwa niewielkie bloczki, wciśnięte między dawne budynki browarne a tylne ściany domów przy ulicy Śniadeckich, szczytowo do ulicy Parkowej, powstały w 1957 roku. Pewnie nieprzypadkowo zlokalizowano je blisko Targów. Były zwiastunem nowych czasów – betonowe płyty pod wieloma względami ustępowały tradycyjnym rozwiązaniom, ale pozwalać miały na szybką, relatywnie tanią budowę: dzięki temu udogodnienia takie jak własna kuchnia czy łazienka stawały się szeroko dostępne. Betonowe „klocki” użyte wówczas na Łazarzu były mniejsze niż późniejsza „wielka płyta” – nie obejmowały całej ściany, z otworami na okna czy drzwi. Struktura płyt jest do dziś widoczna na elewacjach budynków.