W początkach lat 20. XX wieku podjęto decyzję o budowie potężnych gmachów uniwersyteckich na terenach powojskowych w okolicach dzisiejszych ulic Grunwaldzkiej, Śniadeckich i Święcickiego. Budynki miały rozwiązać część problemów lokalowych nowo powstałej w Poznaniu uczelni wyższej. Jednym z nich był, zaplanowany z myślą o studiach medycznych, budynek Collegium Anatomicum. Inwestycje nie miały jednak szczęścia – ze względu na trudną sytuację ekonomiczną, przez lata straszyły w formie nieukończonej budowy. Do zmiany sytuacji doszło w związku z PeWuKą. Podjęto decyzję o dokończeniu inwestycji i umieszczeniu w budynku na czas wystawy Pałacu Sztuki. Okazały gmach projektu Edwarda Madurowicza i Rogera Sławskiego, z charakterystyczną, półokrągłą przybudówką, świetnie nadawał się do tego celu: Eksponowano tutaj m.in. malarstwo Matejki i Wyspiańskiego. Po zakończeniu wystawy budynek zaczął pełnić funkcje uniwersyteckie. Ponoć był to wówczas największy w Europie obiekt w całości zawiadywany przez anatomów. Mroczny rozdział w jego historii stanowi II wojna światowa – w tutejszym krematorium palono ciała ofiar zbrodni hitlerowskich. Obecnie budynek należy do Uniwersytetu Medycznego i służy zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem.