Fest Fyrtel Poznańskie Centrum Dziedzictwa

Dawne cmentarze katolickie – zaginione nekropolie

Ulica Głogowska/Bukowska, PeWuKa 1929 rok, fotografie pochodzą ze strony NAC
Ulica Głogowska/Bukowska, PeWuKa 1929 rok, fotografie pochodzą ze strony NAC
Postępujący w XIX wieku rozwój przestrzenny Poznania wiązał się ze wzrostem liczby ludności. Oznaczało to także wzrost zapotrzebowania na miejsce, w którym można było, zgodnie z wymogami sanitarnymi, chować mieszkańców miasta. W drugiej połowie XIX wieku powoli przepełniały się największe cmentarze parafialne – farny i świętomarciński – założone kilkadziesiąt lat wcześniej poza murami miejskimi. Zastąpiły one dawniejsze nekropolie, które od czasów średniowiecza lokowano w pobliżu kościołów. W latach 80. XIX wieku u zbiegu dzisiejszych ulic Bukowskiej i Grunwaldzkiej założono dwa nowe cmentarze katolickie – tzw. nowy cmentarz farny oraz nowy świętomarciński, zwany też nowomarcińskim. Przez następne kilkadziesiąt lat były one miejscem spoczynku wielu tysięcy poznaniaków. Zajmowały stosunkowo dużą przestrzeń, zaaranżowaną w formie ogrodowej. Od południa graniczyły z cmentarzem żydowskim przy ulicy Głogowskiej. Z chwilą powstania w ich sąsiedztwie terenów wystawowych, stanowiących dziś cześć Międzynarodowych Targów Poznańskich, nekropolie pozostały wyspami ciszy i zieleni pośród miejskiego gwaru. Były miejscami odpoczynku chętnie odwiedzanymi przez mieszkańców podczas niedzielnych spacerów. Kres funkcjonowaniu cmentarzy przyniosła II wojna światowa, gdy zostały zamknięte przez władze niemieckie. W latach powojennych wzniesiono w ich miejscu zabudowania targowe.