W następstwie zajęcia ziem polskich przez nazistowskie Niemcy w czasie II wojny światowej uruchomiona została polityka terroru wobec ludności żydowskiej. Ponieważ Poznań wcielono do Rzeszy, miejscowych Żydów deportowano do Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1941-1943 w mieście i wokół niego funkcjonowało kilkadziesiąt obozów i podobozów pracy przymusowej dla więźniów żydowskich, pochodzących głównie z tzw. Kraju Warty, z których uczyniono źródło niewolniczej siły roboczej. Ważną rolę w tym systemie odgrywał obóz utworzony na Stadionie Miejskim przy ulicy Dolna Wilda. Osadzono w nim około 1000 więźniów wykorzystywanych przez prywatne niemieckie firmy, które realizowały w Poznaniu inwestycje budowlane. Wyniszczająca praca, egzekucje, choroby i głód pochłonęły życie wielu więźniów. Mieszkańcy Wildy byli mimowolnymi świadkami tej tragedii. Niektórzy z nich, mieszkający w bezpośrednim sąsiedztwie stadionu, z narażeniem życia przekazywali do obozu jedzenie. Dziś pamięć żydowskich ofiar przywołuje pomnik z 1983 roku, znajdujący się na Skwerze Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Kamień z którego wykonano monument pochodzi z zamku cesarskiego, z którego naziści planowali uczynić rezydencję Adolfa Hitlera.