W XIX wieku chętnie „bachano się” (czyli kąpano) w Warcie na terenie łąk wildeckich. Na Bociance, w pobliżu dzisiejszego mostu Królowej Jadwigi, na piaszczysto-trawiastej plaży mieściło się najstarsze z kąpielisk. W okolicy powstały też prywatne zakłady kąpielowe, m.in. Carla Zeidlera. W połowie lat 20. XX wieku zdecydowano o budowie publicznych łazienek rzecznych, najnowocześniejszych w Polsce. Władze miasta chętnie pokazywały je przyjeżdżającym do Poznania wycieczkom. Autorem projektu był Jerzy Tuszowski. Na nadrzecznej grobli wzniesiono mierzący 100 metrów budynek, który istnieje do dziś. Poza kasą, stacją pogotowia ratunkowego i pomieszczeniami dla obsługi, w budynku mieściła się restauracja, a w podziemiach szatnie. Zgodnie z dość purytańskimi obyczajami epoki nie przewidziano plaż koedukacyjnych. Koncepcja ta musiała jednak szybko ulec rewizji. Poznanianki i poznaniacy regularnie niszczyli bowiem oddzielający ich parkan, a plaża w naturalny sposób przybierała charakter mieszany.