Okres przed 1900 rokiem, kiedy Łazarz został włączony w granice administracyjne Poznania, to czas funkcjonowania niewielkiej osady, w której wiejskim krajobrazie dominowały pola i łąki. Jednak pod koniec XIX wieku wkroczył tu intensywny ruch budowlany, który przyniósł ze sobą szybki wzrost liczby mieszkańców. Gwałtowne przeobrażenia oblicza wsi mobilizowały łazarski samorząd do działań dążących do poprawy poziomu życia ludności i tworzenia podstaw jej dalszego rozwoju. Sprawami gminy zawiadywała rada, która dzieliła się kompetencjami z przewodniczącym, czyli sołtysem. Ostatnim sołtysem wiejskiego Łazarza był Adam Jeske, wywodzący się z rodziny bamberskich osadników, którzy stulecie wcześniej licznie zasiedlili przedmieścia Poznania. Pamiątką po wiejskim dziedzictwie Łazarza jest tzw. sołtysówka, czyli pochodzący z lat osiemdziesiątych XIX wieku dom, w którym mieszkał Adam Jeske. Zbudowany z żółtej i czerwonej cegły niewielki budynek wyróżnia się dziś na tle wielopiętrowej kamienicznej zabudowy ulicy Głogowskiej.