Włączenie nowych dzielnic do Poznania w 1900 roku wiązało się z szeregiem wyzwań. Jednym z nich było objęcie tych terenów systemem ochrony przeciwpożarowej, który od niedawna funkcjonował w Poznaniu. Nie utworzono osobnej placówki dla Łazarza – za ten obszar, do którego należały także Jeżyce i Górczyn, miał odpowiadać II Oddział Straży Pożarnej zlokalizowany na Jeżycach. Kilkukrotnie zmieniano jego lokalizację, by strażacy mogli efektywnie operować na tym dość dużym terenie, aż w końcu w 1908 roku zdecydowano się na budowę nowej siedziby. Wybrano działkę przy ulicy Augusty Wiktorii (Grunwaldzkiej), gdzie posadowiono nowoczesną strażnicę. Budynek o barokowej bryle, nakryty mansardowym dachem zbudowano z cegły i częściowo z muru pruskiego. Zadbano o cechy niezbędne dla spełnianej funkcji: parter zajęły garaże dla wozów i pomieszczenia dla koni, na najwyższym piętrze urządzono punkt obserwacyjny. Strażnica mieściła oddział składający się z 21 strażaków, mających do dyspozycji sikawkę parową, pneumatyczną drabinę i sprzęt do łączności telegraficznej.