Fest Fyrtel Poznańskie Centrum Dziedzictwa

Szkoły przy Głogowskiej - skuteczność w drodze do celu

Ksiądz Czesław Piotrowski, międzywojenny wikariusz łazarskiej parafii Matki Boskiej Bolesnej, był człowiekiem aktywnym i przedsiębiorczym, a przy tym doskonale wykształconym pasjonatem pedagogiki. Świadom niedostatków młodego polskiego systemu edukacyjnego, postanowił stworzyć na Łazarzu nowoczesną, dobrze zorganizowaną szkołę przygotowawczą (etap pomiędzy szkołą podstawową a gimnazjum), a następnie placówkę na poziomie gimnazjalnym – a więc przygotowującą do podjęcia studiów wyższych. Przy Głogowskiej w 1927 powstał monumentalny gmach dla męskiego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza (po reformie edukacji w 1932 – Gimnazjum i Liceum im. Adama Mickiewicza). Budynek otrzymał historyzujący, klasycystyczny kostium, ale ogólne założenia projektowe zwiastowały już nadejście mody na charakterystyczny polski modernizm – międzywojenny „styl państwowy”. Po kilku latach Piotrowski otworzył drugą szkołę – Gimnazjum Żeńskie im. Juliusza Słowackiego. Na sąsiedniej działce powstał dla niej budynek, jeszcze odważniej niż sąsiad wykorzystujący nowe prądy w architekturze. Uwagę zwraca silnie zgeometryzowana fasada, której dynamikę nadają horyzontalne linie gzymsów. Szkolne budynki sfinansowano częściowo z miejskich kredytów oraz zbiórek społecznych. Po II wojnie światowej zostały przejęte przez milicję, a następnie przez publiczne szkoły – VIII Liceum Ogólnokształcące i Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną. W XXI wieku po długim sporze i wielu kontrowersjach wynikających z nieoczywistej historii finansowania i użytkowania budynków nieruchomości zostały przyznane Kurii Archidiecezji Poznańskiej. Mieszczące się tutaj placówki edukacyjne, w tym VIII Liceum Ogólnokształcące, odwołujące się w swych tradycjach do dziedzictwa księdza Piotrowskiego, musiały znaleźć nowe siedziby.