Fest Fyrtel Poznańskie Centrum Dziedzictwa

Ulica Różana – Na wildeckim bruku

W drugiej połowie XIX wieku Wilda w szybkim tempie przeobrażała się z gminy o charakterze wiejskim w intensywnie zabudowujące się przedmieście. Niegdysiejsze pola uprawne i łąki zamieniały się w kwartały zabudowy. Najpierw jednak, zgodnie z praktyką dobrego planowania, wytyczano siatkę ulic, która tworzyła niezbędne ramy dla organizacji przestrzeni. Początkowo ulice miały nawierzchnię gruntową i nie różniły się zbytnio od dróg wiejskich. Z czasem, w miarę rozwoju infrastruktury, na Wildzie wprowadzono kamienny bruk, który przez dekady zapewniał mieszkańcom trwałość i komfort użytkowania. W XX wieku ten typ nawierzchni zaczął być jednak stopniowo wypierany przez asfalt, którym nieraz po prostu zalewano „przestarzałą” kostkę. Dziś nawierzchnia brukowa nadal zachowała się na części wildeckich ulic, co pozytywnie wpływa na estetykę dzielnicy. Wyróżnia się pod tym względem ulica Różana, do której budowy użyto nie kamienia, lecz cegły klinkierowej. To stosunkowo rzadkie w Poznaniu rozwiązanie przywodzi na myśl nawierzchnię ulic któregoś z miast holenderskich, w których do dziś jest bardzo popularne.