Z chwilą zajęcia Poznania przez nazistowskie Niemcy podczas II wojny światowej rozpoczęto intensywne prace nad przekształceniem miasta zgodnie z potrzebami stolicy wzorcowego okręgu Rzeszy, tzw. Kraju Warty. Zamierzano w ten sposób całkowicie zanegować polską przeszłość tych terenów. Centrum planowano przeznaczyć na cele administracji, a obszary wokół niego wypełnić zabudową mieszkaniową. Na zachodzie miasta wytyczono tereny pod nową pokazową dzielnicę dla sprowadzanych do Poznania Niemców, nazwaną Weststadt. Z szeroko zakrojonego projektu udało się zrealizować jedynie część jeżycką. W latach 1941-45 wybudowano osiedle, które ulokowano po obu stronach ulicy Szamarzewskiego. Budynkom nadano prostą formę, odpowiadającą estetyce nazistowskiej. Mieszkańcom chciano zapewnić bliskość zieleni, którą zaplanowano zarówno wokół, jak i wewnątrz kwartałów zabudowy. Po wojnie zdecydowano się zagęścić zabudowę, czym przyczyniono się do zniszczenia pierwotnego założenia.