Charakterystyczną cechą Wildy jest rozłożenie zabudowy na różnych poziomach doliny Warty, opadającej stopniowo w kierunku wschodnim, ku rzece. Różnice wysokości spowodowały, że niektóre osie widokowe tworzone przez zwartą tkankę miejską zyskały na malowniczości. Nieraz wymuszały też zastosowanie nietypowych dla Poznania środków aranżacji przestrzeni. Przykładem są schody wzniesione na stromej skarpie między Dolną a Górną Wildą, na przedłużeniu obecnej ulicy Spychalskiego. Są one dziełem Władysława Czarneckiego, jednego z bardziej zasłużonych poznańskich architektów dwudziestolecia międzywojennego. Zaprojektował on swego rodzaju schodkową ulicę – monumentalne, dwubiegowe schody, ozdobione basenami i kaskadami z płynącą wodą. Niestety warunki finansowe nie pozwoliły na realizację założenia. Ostatecznie powstał jeden bieg schodów, otoczony z czasem inną niż planowana zabudową. Schody istnieją jednak do dziś, stanowiąc przykład odważnych wizji dawnych projektantów Wildy.