„Odwiedzając zakątki Poznania związane z moim dzieciństwem, uzmysłowiłem sobie, jakim jestem dłużnikiem tego miasta. To tu nauczyłem się cnót obywatelskich (…), tu nabyłem takich cech, jak determinacja i wytrwałość”.
W ten sposób urodzony na Jeżycach, w kamienicy u zbiegu ulic Słowackiego i Prusa, Zygmunt Bauman wspominał swoje dzieciństwo. Nie było ono łatwe: szkolne lata naznaczone były prześladowaniami, jakich doznawał ze strony rówieśników, wytykających mu żydowskie pochodzenie. Po II wojnie światowej, podczas której służył w 1 Armii Wojska Polskiego, studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Bauman zdobywał kolejne stopnie kariery naukowej, aż do tytułu profesora. Punktem zwrotnym w jego życiu były wydarzenia marca 1968 roku, kiedy wraz z innymi naukowcami pochodzenia żydowskiego został usunięty z uczelni. Emigrował do Izraela, a ostatecznie osiadł w Leeds w Wielkiej Brytanii. Tam napisał swoje najsłynniejsze dzieła (m. in. Nowoczesność i Zagładę), które zapewniły mu europejską sławę. Tam też uczony doczekał swoich ostatnich dni. Pamiętał o swym rodzinnym mieście i kamienicy na Jeżycach: wspomniał je podczas odbierania tytułu honorowego obywatela Poznania.